Martine Woudt (1957) werkt sinds 2004 fulltime als vertaalster Frans-Nederlands. Haar vertaaloeuvre omvat inmiddels ruim zestig titels, waaronder werk van Albert Camus, Simone de Beauvoir, Maryse Condé, Philippe Besson en David Diop, en strips van onder meer Pénélope Bagieu. Ze doceerde tien jaar aan de Vertalersvakschool in Amsterdam en gaf in diezelfde tijd jaarlijks een minor literair vertalen aan het Instituut voor Tolken en Vertalen in Utrecht. Daarnaast was ze vier jaar voorzitter van de werkgroep literair vertalers van de Vereniging van Letterkundigen (tegenwoordig de Auteursbond). In 2007 ontving ze het Elly Jaffé Stipendium voor veelbelovende beginnende vertalers Frans-Nederlands. In 2011 en 2019 stond een door haar vertaalde roman op de longlist van de Europese Literatuurprijs, in 2020 won ze deze prijs met haar vertaling van Meer dan een broer van David Diop. 

Voor haar vertaling van Philippe Bessons Lieg met mij heeft Martine Woudt de Euregio Literatuurprijs voor Scholieren 2021 gekregen.

Over mijzelf

Toen ik in 1990 aan een MO-opleiding Frans begon, had ik geen idee dat ik later zou gaan vertalen. Tussen mijn eindexamen gymnasium alfa in 1976 en de geboorte van onze dochter in 1989 had ik van alles en nog wat gedaan. Een halfjaar in Engeland gewerkt met kinderen met een verstandelijke beperking, een onafgemaakte opleiding creatieve therapie handenarbeid op Middeloo, werk op diverse kantoren, een paar jaar letterzetten en lay-out op de grafische school, drukcollectiefjes waar ik een beetje vaag aan meedeed, een paar jaar een opleiding tot pianostemster, politoeren, straattheater, een jaar in dienst bij de Dogtroep, diverse bands waarin ik trompet speelde…

            Na mijn eindexamen was Frans studeren een van mijn opties geweest. Maar het leek me te braaf en te saai, meer iets om te doen als ik oud was. Na de geboorte van onze dochter popte het ineens weer op: waarom niet nu? Op dat moment was er aan de UvA geen mogelijkheid om een avondstudie te doen, dus werd het een MO-opleiding. Eerst vier jaar MO-A, en dat vond ik zo leuk dat ik daarna doorging met MO-B. In de vier MO-B-jaren stond ik voor de klas, wat met een lerarenopleiding voor de hand lag, maar ik wist dat ik dat niet heel lang zou willen doen.

            Op welk moment ik bedacht dat ik Franse literatuur wilde gaan vertalen, weet ik niet meer. Maar daarna snapte ik niet waarom ik daar niet veel eerder aan had gedacht. Want het was zo logisch! Ik ben opgegroeid in een huis vol boeken, naast de boekwinkel en de drukkerij / uitgeverij van mijn vader. In een talig, muzikaal, toneelminnend en creatief gezin – iets wat ik toen doodnormaal vond, maar wat ik in de loop der jaren steeds meer als iets bijzonders ben gaan zien. Behalve boeken uitgeven schreef mijn vader zelf ook, mijn moeder deed de correcties, mijn zus ging kinderboeken schrijven en mijn broer werd journalist. Logisch toch dat ik vertaalster werd!

            Vertalen past echt bij me. Muziek maken ook, maar vertalen daagt me meer uit. Ik vind het heerlijk om elke keer een spanningsboog van een maand of drie, vier te hebben en daarna weer aan iets nieuws te beginnen. Heerlijk om me elke keer een nieuw boek eigen te maken, met een nieuw onderwerp, een eigen taal en stijl, een eigen sfeer. Lekker om aan zinnen te knutselen, te schuiven met woorden, te spelen met klank en ritme. Fijn om mijn eigen vertalingen vorm te zien krijgen, totdat ze alleen nog een poetsje hier en een schaafje daar nodig hebben.

            Vertalen doe je met je hoofd en je hart, daarom vind ik het zo fijn. En natuurlijk hoop ik dat er daarna een heleboel mensen zullen genieten van het boek dat ze dankzij mijn vertaling kunnen lezen.